Hoi, ik ben mezelf, en jij bent?

Door Anne-Mae Ouwehand op 19-06-2015

Regelmatig bekruipt mij het gevoel dat ik niet altijd laat zien wie ik echt ben. Van jongs af aan wordt je geleerd je vooral aan te passen aan wat de omgeving van je verwacht: luister naar je ouders, doe wat de juffrouw zegt, wacht op je beurt, kleed je naar de gelegenheid, zorg er voor dat je een goede opleiding hebt.

Van de week heb ik de mooie leeftijd van 29 bereikt en ik kan zeggen dat het leven goed voor mij is. Ik heb het op de een of andere manier voor elkaar gekregen dat ik goede vrienden om me heen heb verzameld, ik heb een goede band met mijn (schoon)ouders, broer, (schoon)zus en zwagers, een fantastische man die mij soms beter kent dan ik zelf, ik kan zeggen dat ik makkelijk door de financiele crisis ben gefietst met mijn werk en we hebben tot nu toe altijd de financiele ruimte gehad om te doen wat we willen. Waaronder het starten van Wijn van de Kaap.

Je zou zeggen, geen reden voor klagen, maar waar zit dan dat stukje onvrede?! Zorgen al die mogelijkheden er tegelijkertijd voor dat ik een soort onrust ken waarin de mogelijkheden onbeperkt zijn en ik dus altijd op zoek ben naar net iets meer, ook in mijzelf. Mij is altijd geleerd kritisch te zijn naar jezelf, eerst te kijken wat ik aan een situatie kan veranderen of aan mezelf om er voor te zorgen dat het probleem wordt opgelost. Maar misschien ligt het probleem wel helemaal niet bij mij. Misschien is dit gewoon wie ik ben en valt er niets meer te verbeteren, maar alleen te leren. 

Waar ik op mijn 18de dacht dat 29 toch wel erg oud was en ik verwachte dat je de wijsheid dan wel in pacht zou hebben, leer ik nu dat dit absoluut niet het geval is. Het blijkt echt waar te zijn: 'Wijsheid komt met de jaren'. :) Wat ik wel vind is steeds meer vrede met mezelf, leren dat ik goed ben in sommige dingen en dat ik dat ook mag zeggen. 

Begrijp me niet verkeerd. Jezelf zijn betekent niet dat je geen rekening meer houdt met anderen. Het betekent wel, minder op je tenen lopen, je niet schamen wanneer je iets verkeerds zegt of doet, het vertrouwen hebben dat de relatie met de mensen om je heen zo goed is dat je ook weleens een fout mag maken.

Vorig weekend vond ik weer het bewijs hiervan. We waren een weekend weg met vrienden waarvan sommige elkaar al meer dan 25 jaar kennen. (als je 30 bent, is dat best wel veel) Zestien volwassenen bij elkaar met ieder hun eigen (duidelijke) mening en persoonlijkheid, dat is niet iets wat altijd goed gaat, maar bij ons wel. Omdat iedereen zichzelf is, maar daarin ook rekening probeert te houden met anderen. En daar zit het in: je vrienden waar je echt weleens tekeer tegen mag gaan, een vriend die een arm om je heen slaat om te laten merken dat hij je waardeert, of even zegt dat die blog erg leuk was geschreven, een compliment krijgen omdat je er leuk uitziet, onderlinge geintjes.

Op dat soort dagen ben ik mezelf en gelukkig omdat ik me gewaardeerd voel, gewoon, om wie ik ben. En dat is wat deze groep mensen mij leert. Met een nieuw jaar voor me is dat mijn voornemen: mezelf zijn, fouten maken en daar vooral van leren dat dat ook mag.

Ik ben wie ik ben, en ik ben er verdomd goed in! Wie ben jij?